"ฮิปโปแคมปัส" (Hippocampus) คือต่อมอย่างหนึ่งในสมองของเรา มันมีหน้าที่ในการจัดการกับการความทรงจำระยะยาวต่างๆ และรูปแบบการนำทางในเชิงพื้นที่ 

 

นอกจากนี้ยังรวมไปถึงการมีส่วนเกี่ยวข้องในการสร้างเซลล์ประสาทใหม่ๆ อีกด้วย

 

หากฮิปโปแคมปัสได้รับความกระทบกระเทือนหรือได้รับความเสียหาย 

 

มันจะนำไปสู่การสูญเสียความทรงจำเก่าๆ รวมไปถึงไม่สามารถสร้างความทรงจำใหม่ๆให้เกิดขึ้นได้ โรคอัลไซเมอร์เป็นตัวอย่างที่(ไม่)ดีสำหรับเรื่องนี้ 

 

มีงานวิจัยของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดระบุว่า "ความเครียด" นั้นมีผลโดยตรงต่อฮิปโปแคมปัส หากคนเราจะตกอยู่ภายใต้อารมณ์เครียดและบ่นงึมงำอะไรไปเรื่อยเบื่อยสักเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น 

 

นอกจากคนที่อยู่รอบๆจะรำคาญแล้ว ฮิปโปแคมปัสของตัวเองก็พลอยรำคาญไปด้วย 

 

ผลก็คือความเครียดจะทำให้ระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลจะเพิ่มปริมาณสูงขึ้น มันจะไปขัดขวางการเชื่อมต่อจุดประสานเซลล์ประสาท ซึ่งจะทำให้เซลล์ประสาทมีอายุสั้นลง 

 

หรือก็คือเซลล์ประสาทมันจะตายไวมากยิ่งขึ้น

 

และถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ เครียดซ้ำซากบ่อยๆ จนแทบจะเป็นกิจวัตรประจำวัน ฮิปโปแคมปัสในสมองก็จะหดตัวลง ทำให้เกิดสภาวะสมองเสื่อม รวมไปถึงความสามารถในการเก็บข้อมูลใหม่ๆ ของสมองก็จะถดถอยลง

 

สรุปว่าเรื่องเก่าก็ลืม เรื่องใหม่ก็จำไม่ได้

 

ถ้าคิดว่านี่แย่แล้ว ข่าวร้ายก็คือมันยังมีแย่กว่านี้อีก 

 

เพราะปรากฏว่าคนที่อยู่รอบๆ ก็พรอยได้รับอานิสงส์การหดตัวของฮิปโปแคมปัสที่ว่านี้ตามไปด้วย

 

โดยอุปมาแล้วความเครียดมันคล้ายกับรังสีที่แผ่ออกมาจากก้อนแร่อันตราย นอกจากจะกัดกร่อนตัวมันเองได้แล้วก็ยังแผ่กระจ่ายออกไปกัดกร่อนสิ่งต่างๆที่อยู่รอบๆได้อีกด้วย

 

ดังนั้นการใช้ชีวิตแบบมองโลกในแง่ดี คิดบวก ทำตัวให้มีความสุขเข้าไว้ แล้วฝึกปล่อยวาง ทำตัวให้ห่างไกลจากความเครียด จึงไม่ใช่ว่าจะดีเพียงแค่กับตัวของเราเองเท่านั้น 

 

แต่ยังดีต่อคนที่อยู่รอบๆตัวเรา โดยเฉพาะคนที่เรารักอีกด้วย 

 

:)