อรชุน เจ้ามองเห็นอะไร
ในเรื่องมหาภารตะ ตอนที่โทรณาจารย์สอนวิชายิงธนูให้กับราชกุมารทั้งหลาย หนึ่งในบทเรียนที่สำคัญก็คือการฝึกยิงธนูไปที่หุ่นไม้รูปนกที่ติดอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่
โทรณาจารย์ชี้นิ้วไปยังเป้าหมาย สั่งให้เหล่าราชกุมารเล็งคันศรไปที่นั่น แล้วถามว่า “นั่นคือเป้าหมาย ขณะนี้พวกเจ้ามองเห็นอะไร?”
ราชกุมารทั้งหลายก็ตอบกันไปต่างๆ นานา บ้างก็ว่าเห็นต้นไม้ บ้างก็ว่าเห็นนกเกาะอยู่บนต้นไม้ มีเพียงอรชุนคนเดียวที่ตอบว่า
“เห็นแต่นกไม่เห็นอย่างอื่นเลยท่านอาจารย์”
แล้วศรของอรชุนก็ไม่เคยพลาดเป้า
ในสงครามมหาภารตะจะหาผู้ใดมีฝีมือธนูเป็นเลิศกว่าอรชุนก็หามีไม่
“ใจอยู่ที่เป้าหมายสุดท้ายตั้งแต่เริ่ม” นี่คือเคล็ดลับความสำเร็จที่สำคัญประการแรกที่ nlp ได้ค้นพบจากการศึกษาชีวิตของผู้ที่ประสบความสำเร็จเป็นจำนวนมาก
ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งของชีวิตอยู่ที่วิธีการเริ่มต้น สิ่งต่างๆ ไม่ได้สูญสลายไปเพราะอุปสรรคในเหตุการณ์หรอก
แต่มันสูญสลายไปเพราะการโฟกัสเป้าหมายที่ผิดพลาดต่างหาก
และเคล็ดลับประการที่สองที่จะช่วยให้เกิดความสำเร็จเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไปได้อย่างตลอดรอดฝั่งก็คือ “การรักษาเป้าหมายนั้นให้คงอยู่ในใจได้ตลอดเวลา” จนกว่าความสำเร็จนั้นจะสัมฤทธ
เหมือนกับอรชุนเมื่อขึ้นคันศรแล้วจะไม่เห็นสิ่งอื่นอีกต่อไป จนกว่าลูกศรจะพุ่งเข้าสู่กลางเป้าหมายเท่านั้น
แม้ว่าผู้คนส่วนใหญ่จะเริ่มต้นมาถูกต้องดีแล้ว มีเป้าหมายที่ชัดเจนดีแล้ว
แต่กลับกลายเป็นว่าเมื่อต้องถูกกดดันและบีบคั้นด้วยอุปสรรคต่างๆ พวกเขาก็มีแนวโน้มที่จะลืมเลือนเป้าหมายของตนไปเสียสนิท
แทนที่จะใส่ใจว่าควรมุ่งหน้าต่อไปอย่างไรดีจึงจะไปสู่เป้าหมาย จิตของพวกเขากลับค่อยๆ ถูกสิ่งอื่น (โดยเฉพาะอุปสรรค) ดึงดูดจนสูญเสียการโฟกัสเป้าหมาย
แล้วไปโฟกัสที่อุปสรรคแทน
เป้าหมายของคันศรคือนกที่อยู่ตรงหน้า แต่พอมีแมวจะเข้ามาตะคุบนกตัวนั้น เราก็เบี่ยงคันศรชี้ไปที่แมวแทนในทันที
จิตของคนมันก็มักเป็นเช่นนี้
เมื่อเปลี่ยนโฟกัสไปที่ปัญหาและอุปสรรค ปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ก็ย่อมขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ภายในห้วงมโนสำนึกของเรา
ท้ายที่สุดก็จะหลงเหลือแต่ปัญหาและอุปสรรค ส่วนเป้าหมายนั้นย่อมถูกบดบังจนหายไปหมดสิ้น
แต่ถ้ายังรักษาโฟกัสที่เป้าหมายเอาไว้ได้ โอกาสที่จะมองเห็นการแก้ไขปัญหา (เพื่อไปสู่เป้าหมายนั้น) ก็ย่อมเป็นไปได้มาก ดังนั้นแล้วความสำเร็จก็มีแนวโน้มที่จะเกิดได้อย่างเต็มที่มากยิ่งขึ้น
นี่คือเหตุผลของความสำเร็จและความล้มเหลว
ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เริ่มต้นมาจากห้วงการรับรู้ของเรา
“อรชุน!!! ขณะนี้เจ้ากำลังมองเห็นอะไร?”