ข้ามลำธาร
หลวงจีนสองรูปเดินทางมาด้วยกัน ก็เดินทางมาพบกับลำธารเล็กๆ ที่ขวางอยู่เบื้องหน้า
ที่ลำธารแห่งนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งแลดูเป็นผู้สูงศักดิ์ ผิวพรรณผุดผ่อง สวมเสื้อผ้าที่ประณีตงดงามเกินกว่าหญิงชาวบ้านทั่วไป
หญิงสาวผู้สูงศักดิ์คนนั้นยืนเก้ๆกังๆหันซ้ายหันขวาอยู่ตรงลำธาร อยากข้ามก็คงอยากข้าม แต่ถ้าข้ามไปก็คงกลัวเสื้อผ้าต้องเลอะเทอะเปรอะเปื้อน
หลวงจีนคนแรกเห็นดังนั้นก็ไม่พูดกระไร เดินตรงเข้าไปช้อนอุ้มตัวผู้หญิงคนนั้น แล้วพาข้ามลำธารโดยไม่ให้ต้องเปรอะเปื้อน
พอข้ามพ้นแล้วก็แยกย้ายเดินทางต่อกันไป
หลวงจีนคนที่สองเห็นดังนั้นก็ข้ามตามมาเงียบๆ ไม่ได้ว่าอะไร
หลวงจีนทั้งสองเดินทางต่อไปจนกระทั่งพบกับต้นไม้ใหญ่ เห็นว่าเป็นเวลาสมควรจึงได้นั่งพักผ่อนลงที่ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่นั้น
หลวงจีนคนที่สองอดใจไม่ไหวจึงพูดกับหลวงจีนคนแรกว่า
“พวกเราเป็นบรรพชิต ไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวหญิงสาว เหตุใดท่านจึงทำการไม่สมควรเช่นนั้นเล่า ผู้คนจะติฉินนินทา”
หลวงจีนคนแรกได้ฟังแล้วก็ยิ้ม จากนั้นตอบกลับไปว่า
“เราวางหญิงสาวคนนั้นลงแล้วตั้งแต่ข้ามลำธารเสร็จเมื่อตอนเช้า แต่เหตุใดท่านจึงแบกนางตามมาด้วยเล่า?”