มีคนเคยอธิบายความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับการสะกดจิตบำบัดให้ฟังว่า

 

ในความเข้าใจของเขานั้น ...

 

"การสะกดจิตบำบัดเปรียบเหมือนการพยายามเปิดประตูเข้าไปสู่ห้องที่เรียกว่าจิตใต้สำนึก ซึ่งพอเปิดเข้าไปแล้วพบว่าข้าวของเครื่องใช้ในห้องมันวางเกะกะผิดที่ผิดทางไปหมด นักสะกดจิตจึงจัดวางของพวกนั้นเสียใหม่ให้มันถูกที่ถูกทางยิ่งขึ้น"

 

ผมบอกเขาว่าที่เขาเข้าใจนั้นไม่ผิด แต่ก็ถูกเพียงแค่ครึ่งเดียว นั่นเพราะว่า ...

 

"ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไปสู่ห้องแห่งจิตใต้สำนึกนั้นได้ นักสะกดจิตไม่ได้เป็นผู้เข้าไปจัดการอะไรเลยกับข้าวของในห้องนั้น เพราะสิ่งที่นักสะกดจิตทำก็เพียงแต่ร้องตะโกนบอกอยู่นอกห้องเท่านั้นว่าอะไรควรจะไว้วางไว้ตรงไหน ส่วนผู้ที่ลงมือจัดข้าวของต่างๆ แท้จริงก็คือตัวตนของคนๆ นั้นเองนั่นแหละ"

 

การสะกดจิตบำบัดจะสำเร็จหรือไม่ ปัจจัยที่สำคัญที่สุดจึงอยู่ที่ว่าเจ้าของห้องๆ นั้นตระหนักแล้วรึยังว่าห้องของเขามันรกเสียจนก่อให้เกิดปัญหาต่อชีวิตของเขาเอง